اشعار

هُـرم لبـهـای تو آتش زده جانم پـسرم            قـصـۀ آب بـرای تـو بـخـوانـم پـسـرم

پـسر سـاقـی کـوثـر به چه کاری افتاد            کـشتـۀ طعـنـۀ این زخـم زبـانـم پـسرم

داغ تو چون علی‌اکبر کمرم را تا کرد            نعـره خـواهم زنم از دل نتـوانم پسرم

مادرت دیده به راه است که سیراب آیی            با چه رویی تن تو خـیمه رسانم پسرم

بـی هـوا تـیـر رسیـد و نـفـسم بـند آمد            با نـگـاه تو گـرفـتـه ست زبانم پـسرم

خون من گردن آنکس که گلوی تو برید            حـسرت بـوسه نـهـاده به لبـانـم پـسرم

صبـر کن تا پـر قـنـداقـۀ تو پاره کـنم            سخت جان می‌دهی ای راحت جانم پسرم

ز ترک‌های لبت بوسه گرفتن سخت است            گـریۀ آخـر تـو بــرده تــوانـم پــسـرم

می‌کـَـنم قبر تو را دور ز چـشم مـادر            پــدرم داده ره چــاره نـشـانـم پـســرم

با وجودی که کنم قبر تو یکسان با خاک            بـاز هـم جـان تو بـابـا نـگـرانم پـسرم

پس از تو اشک عالم را بگیرم            ز غـم جـان مـحـرم را بگـیـرم
نمی شد دیـرتر می‌آمد این تـیر            نـشد از شـیـر طفـلـم را بگیرم

 وداعـی لااقـل با من نکـردی            نگـاهـی موقع رفـتـن نکـردی
به تو می آید این، افسوس مادر            لـبـاس تـازه‌ات را تن نکـردی

و در گهواره بویش مانده زینب            وسوغات عمویش مانده زینب
به روی پیرهنهایش که تازه است            دو تا از تار مویش مانده زینب

مرا شـرمنـده خود ساخـت بابا            مرا در گـریه‌اش نشناخت بابا
به گوشم مانـده یاد خـنده هایت            تو را بـالا که می انـداخت بابا

پـدر در پشت خـیمه دم گـرفته            سـرت را با تـنـت با هم گرفته
علی عادت به انگشت عمو داشت            بجـایش تیر را محـکـم گـرفته

رزق اشک من اگر خوب مقرّر گردد            مـژه بـایـد به شـما که بـرسد تر گردد

یـعـنـی آنـقـدر که تـا نـام ربـابـت آمـد            گـریـۀ نـوکـرتـان چـنـد بـرابـر گـردد

مادر و خیمه و یک طفل و یک سال گذشت            منتظر پشت درم تا شب اصغـر گردد

ظاهراً طـفـل ولی آنـقـدری مـرد شده            که به تیـر سه پر حـرمله پـرپـر گردد

کاش مردی وسط هلهله مضطر نشود            یک قدم سمت حرم، چند قـدم برگردد

سمت عرش از کف دستش چقدر خون بارید            نـکـنـد مـعـصیـت قـوم مـکـرّر گـردد

از روی دست‌های پدر بال و پَر گرفت            نـالـیـد و خـنده را ز لبـان پـدر گرفت

احسـاس کرد تیر، پــدر را نشانه کرد            با حنجرش برای امامــش سپر گرفت

آری بـزرگ زاده بـه بـابـاش می‌رود            یک پر، دو پر، نه مثل پدر بیشتر گرفت

شش ماهه بود و بند دل مادرش رباب            از طرز دست و پا زدن او شرر گرفت

وقتی که غنچه‌های زیر گلویش شکوفه کرد            عطری عجیب در همۀ دشت در گرفت

خون گلوش رفت به هفت آسمان و بعد            از حال زار عرش نشینان خبر گرفت

بـابا میـان معرکه حیران شد و سپـس            زیر عبای خویش پسر را به بر گرفت

مادر زبان گرفته و جانسوز می‌سرود:            طفلم قشنگ بود و گـلم را نظر گرفت

روز عاشورا درآن جوش و خروش            شد زمین از خـون یاران لاله پوش

آمـد آوائـی از آن صحـرا به گـوش            بـاغــبـان بــاغ گــلـهـا زد خـروش

گـلـفـروشـم گـلـفـروشـم گـلـفـروش

گـر چـه گـردیـدنـد یـارانـم شـهــیــد            حـق کـه گـلـهـای مـرا پـرپـر بـدیـد

بـا نــگـاهـی لالـه هـایـم را خــریـد            در چـنین باغی که گشته لاله پوش

غنچه‌ای دارم که از سر برده هوش

غـنچـه‌ام از هر گـلـی زیـباتر است            عـطـر او از هر گـلابی بهتر است

گـرچه از بـاد حـوادث پـرپـر است            از عطش پژمرده و زین رنگ و روش

می‌کشم کوهی ز درد و غم به دوش

تـشـنـه است امّـا لـبـش آب بـقـاست            کودک است امّا پُر از قدر و بهاست

از غـمش در خیمه ها ماتم سراست            غم از این غم می‌زند در سینه جوش

تـیـر گـلچـیـن کرده جـای آب نوش

کـیست تا از جان مدد کارش شود؟            کیست تا عاشق به رخسارش شود؟

کـیست تـا آنکـه خـریـدارش شـود؟            نـا گـه او را مـژده‌ای آمـد بـگــوش

شد بلند از هاتف غـیب این سروش

غـم مـخـور ای بـاغـبـان داور منـم            بـر تـو و ایـن بـاغ گــل یـاور مـنـم

مــشـتـری غــنـچــۀ پــرپــر مــنــم            ای مـبـارک باغـبـان سخـت کـوش

این چمن را می خرم با گـلـفـروش

ناگهان شد دشت از خون لاله گون            شـد بـلـنـد از بـاغــبـان بـاغ خــون

نــغـــمـــۀ انــا الــیـــه راجـــعـــون            ای « وفائی» تا که گردید او خموش

شـد تــمـام آســمـان پُـر از خـروش

از گریه‌ات شکستم و عالم خراب شد           سهـم تـمـام ثـانـیـه‌ها اضطـراب شـد

تیری رسید و صحبت من ناتمام ماند           گـفـتـم که آب؛ تیـر برایم جـواب شد

تیری رسید حنجرت آتش گرفت و بعد           از آتـش گـلـوی تـو قـلـبـم کـبـاب شد

تصویر حلق پاره‌ات ای کودک شهید           در چشم‌های دخـترکی تشنه قاب شد

آنجا که مـوج‌مـوج دل آب سنگ شد           آنجـا که فـوج‌فـوج دل سنـگ آب شد

تیری رسید و هستی من را به باد داد           آهنگ من بریـده بریده «رباب» شد

با چه رو خـیـمه بَرَم این سرِ آویـزان را           چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را

به سفـیـدیِ گـلـوی تو کسی رحـم نـکـرد           رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را

دست و پـایـی زدی و باز تـبـسّم کـردی           پس خـدا بوسه زند این دو لب خندان را

بوسه بر این سرِ پاشیده ز هم مشگل نیست           من چـسان دفـن کنم پـاره‌ای از قـرآن را

من دهم با چه زبانی خبرت را به رباب           حـرمـلـه ذبـح نـمـوده گـلوی عطشان را

بعد از این است که بر سینۀ من جا داری           نــزد مـــادر بــبــرم؛ آهِ دِلِ ســوزان را

گـریـه بر معـجـرِ عـمّـه نـرود از یـادت           وسـط هـلـهـلـه‌ها بـدرقـه کـن یــاران را

تا به محشر ز غبار غـم تو گریه بپاست           ای عجب داغ تو کردَست بپا طوفـان را

سنـد مستـنـد کـرب و بلا حـنجـر توست           بُـرد مـظـلـومـیِ تـو آبــروی عـدوان را

عید قربان من است و تو همان ذبحِ عظیم           و خـدا مُـهـر قـبـولی زند این قـربـان را

تیر آمد و درست به حلقت فرو نشست           در سینه‌ام دومرتبه رازی مگو نشست
جایی که بوسه گاه من و مادر تو بود           بـاور نمی‌کـنـم پـر تـیـر عـدو نـشـست

ششماهه‌ام بگو چه شد اینگونه میروی           "بابا" نگفتی آرزویش در گـلو نشست
از بس شتـاب تـیـر عـدویت زیـاد بود           یک چشم هم زدن به گلویت فرو نشست
می‌خـواستم ببـوسمت آرام و بی صدا           یک تیر روی حلق تو با های وهو نشست
یک یک تن تـمام حـرم سرخ می‌شود           چون که علم ز دست بلند عمو نشست

آمد از آن میـان و تو را انتخـاب کرد            تیری که صورت پدرت را خضاب کرد

آمـد پـــدر بـرای تـو آبــی طلـب کـنـد            دشمن چگونه شد که پدر را جواب کرد؟

مضطر شده پدر، برود سمت خیمه‌ها؟            حتی تصورش جـگـرم را کـباب کرد

هـفـت آسـمـان سرخ خدا گریه می‌کند            از گریه‌ای که درغم طفلش رباب کرد

نفرین به حرمله که عذاب سه شعبه را            حتی برای کودک شش ماهه باب کرد

محـسن تـرین مــــدافع سردار کـربـلا            در خون خود کنار حسین انقلاب کرد

تا که داغت به دلِ شعله ورِ گهواره ست           دلِ خلق دو جهان خونْ جگرِ گهواره ست

تا زمـانـی که برای تو نـشیـمـن گاه ست           سایـۀ بال مَلـَک رویِ سـرِ گهـواره ست

تـو عـلـی هـستـی و گـهـوارۀ تو بیتُ الله           گر پُر از فاطمه‌ها دور و برِ گهواره ست

اشک از چشمِ دل سنگِ من آورده بُرون           بی‌زبان، مرثیه خوانی هنرِ گهـواره ست

بی‌خـبر رفته ای از خیمه به میدان، حالا           آنچه پیچیده در عـالم، خبرِ گهـواره ست

مـوقـع غـارت خـیـمـه شده و در لشـگـر           بحث و جنگ و جَدَل انگار سَرِ گهواره ست

به خـدا هیچ کـسی مثل تو اکـبر نشده            پـسرم هیچ کسی مثـل تو بـی‌پـر نشده

رفتنت ولوله‌ای در حرم انداخته است            عمه‌ات هیچ کجا اینهمه مضطر نشده

ارباً اربا شده‌ای سرو صنوبر، به خدا            بـدن هیـچ کـسـی مثـل تو پـرپـر نشده

بعـد تو خاک دو عـالم به سر این دنیا            پـسـرم دیـدۀ من غـیـر غـمت تر نشده

خیز و یک جنگ نمایان دگر کن پسرم            تا پدر دست خوش خـندۀ لـشگـر نشده

غـیـرت هـاشمیت را به همه ثابت کن            تا که دست احـدی راهی معـجـر نشده

تکه‌های بدنت را که در اینجا پخش است            پیش هم چیدم و افسوس که پیکر نشده

بی عصا آمد عصایش را زمین انداخـتند          پیش چشمش مصطفایش را زمین انداختند

حل مشکل‌های هر پ‍یری جوانش می‌شود          آه این مشکـل گشایش را زمین انداخـتـند

بار دیگر بین کوچه پهلوی زهرا شکس‍ت          بار دیگر مجـتـبـایـش را زمین انداخـتـند

دست بر روی محاسن داشت مشغول دعا          احـتـرام ربّــنـایـش را زمیـن انـداخـتـنـد

این علی اکبر دگر صدها علی اصغر است          تـکّـۀ آیـیـنـه‌هـایـش را زمیـن انـداخـتـنـد

بود آویـزان مرکـب نـای افـتـادن نداشت          با کـمـر افتاد و پـایـش را زمین انداختند

نـوبـت کـار جـوانـان بـنـی هـاشـم شـد و          پیش بـابـایش عـبـایـش را زمین انداختند

چند عضو پیکرش را از زمین برداشتند          چند قـسمت از تـنـش را چند جا انداختند

سخت است ببیند پدری کُـشته پسر را            اینگونه کند خـم پـسری پشت پـدر را

سخت است که بی‌یـار بماند دم پیـری            آن ریش سفیدی که ز کف داده ثمر را

بر نیزه غربت زده تکیه، پسرش رفت            این مرد حسین است که انداخت سپر را

دنبال علی رفت محاسن به کـفش بود            حس کرد به برگ گل خود سوز خطر را

گم کرد رکاب این پدر پـیر و جوانش            با رفـتـن خود برد ز او نور بصر را

ای کاش بگـوید سخـنی با پدر خویش            شاید که بگـیرد کمی از سوز جگر را

وای از دل ارباب که جان داد همین دید            سر نیزه بیرون زده از پشت کـمر را

پهلـوی شکـسته شـده‌اش کرد تـداعـی            یـاد لـگـد و مـادر و سنـگـیـنـی در را

ای وای پدر مُرد کـنار پسرش، کـاش            شخـصی برساند به ابالـفضل خـبر را

در هـلـهـلـۀ چـشم سفـیـدان نظر تنگ            سخت است ببیند پدری کـشته پسر را

چقدر پشت سرت نغـمـۀ یا رب کردم            روزها را به تماشای قـدت شب کردم

به قد و قـامت و قد قـامت زیبات قسم            عـدّه‌ای را بـه اذان تـو مـقـرّب کـردم

هر زمانی که سوار آمدی از راه علی            من تماشای نبی بر روی مرکب کردم

از لبت آتش هـجـران به زبـانـم افـتـاد            دورتر می‌شدی آنقدر که من تب کردم

حرم از طرز وداع تو اسارت فهـمـید            گریه‌ها بود که بر غربت زینب کردم

هرچه کردم دگـر انگـار پیمـبر نشدی            در عـبا جسم تو را هر چه مرتب کردم

ای اکـبـرم که ثـانی روی پـیــمــبـری            آیـیــنـۀ مـحـمـد و بـازوی حــیــدری!

ای بهـتـرین مـحـدثِ شبـهـای حـادثـه            !لب باز کن که شمس و قمر هست مشتری!

لیلا، تب تو را به جگـر داشت یوسفـم            داغ است در هـوای تو بـازار دلـبری

قربان لحن پرسشی‌ات ای عصای دست!            "این راه؛ بر حق است..." خودت مطمئن تری!

ای اولین شـهـیـد بنی هـاشـم! الـسـّلام            ای شهد تـازه‌ای که رسیـده و نـوبری

چندیست رازهای مگو در زبانم است            گاهـی بـهـانـۀ بـغـلت ورد جـانم است

لب باز کن...زبان به زبان گوش کن مرا            سیـراب از مـعـارف آغـوش کـن مرا

باور کن از تو تشنه ترم جان من!علی!            خـاتـم بنـوش...آه! سلیمانِ من! عـلی!

آرامـتـر بـرو...کـه به دنـیـای بعـد تو            " اُفٍّ لـکِ " بگـویم از ایـنجـای بعد تو

یا ایـهـا الـعـزیـزِ دلِ مـضـطـرِ حسین            یا ایـهـاالـمـزمّـلِ خـون پـیـکـرِ حـسین

از بـیـن تیـغ هـلـهـلـه‌ها رهـسپـار شو            ای جـان زخـم خوردۀ خاکستر حسین

هرجا نگـاه می‌کـنم از تو نشانه ایست            هـستی و نـیـستی! نفـسِ آخـرِ حسیـن!

یک لحظه چشم باز کن ای رودِ جاری‌ام            ای چـشمۀ جـگـر...علیِ اکـبـرِ حسین

لختی بخـنـد و لختۀ لب را جـواب کن            با بوسه‌ای محاسن من را خضاب کن

تـسبـیـحِ دانـه دانـۀ من! جـانِ بر لـبـم!            ای رازِ سر به مهرِ نفـس‌های زیـنـبم!

عون و محمد ش تویی و عشق بی‌حدش            اصلا عجـیب نیست اگر بشکـند قدش

آییـنه کـاری است سـراپـای قـتـلـگـاه!            دستِ عبا به دست بنی هاشم است...آه

خَلق و خُلق نبوی سیرت پیـغـمبر داشت          اربـاً اربـا بـدنی در وسط محـشر داشت
اشـبه الـنـاس حـرم، هـسـتی لـیـلا اکـبـر          بـاغـی از لاله به روی بدن پرپر داشت

قـرة العـیـن حرم بود و حـرم دیـد عـلـی          به تن پارۀ خود صفحه‌ای از خنجر داشت
پسر خون خـدا غـرق به خـون بود ولی          یـادی از تـشنگی لعـل لب اصغر داشت
غزلی رفت ولی مصرع خونین برگشت          با همان حال نـشانی ز غـم مـادر داشت
او عـلـی بن حـسین بـن عـلـی بـود ولـی          وسط معرکه‌ها هیبتِ چون حیـدر داشت
چه کشید از غـم او شاه شهیدان افـسوس          حـرم از ماتـم او نیز دلی مضطر داشت
هرکس آمد به تنش نیزه فرو کرد و کشید          زینب از غصۀ او دیـدۀ گـریان تر داشت
بدنش ریخـت بهـم روی زمین دَرهم شد          قطعه قطعه شده بود و دل غم پرور داشت
نیزه‌ها خورده تنش خورد شد از تیر و تبر          آیــه‌هـای بــدنـش آیــنــۀ کــوثــر داشـت
دست و پا روی زمین بود و بدن دست پدر          شاه عطشان به دلش کوه غم و آذر داشت

سوی میدان رفتنت اصرار میخواهد مگر؟           شوق چشمت از پدر انکار میخواهد مگر؟
تو خودت پیغمبری و وارث تیـغ دو سر           رزم شیر پهلوان هـشدار میخواهد مگر؟

دورۀ تحصیـلیت در مکـتـب عـباس بود           با وجودت لشگرم سردار میخواهد مگر؟
چند گامی در برم‌بردار و بعد از آن برو           لاجـرم در سیـنـه‌ام ‌آزار میخواهد مگـر؟

اکـبـرم پـشت و پـنـاه تو دعـای عـمـه‌ات

اکــبـرم‌ نـام قـشـنـگ تـو نـوای عـمـه‌ات

در کشاکشهای جنگیدن صدایت قـطع شد           سـنگ ‌آمـد نـالـۀ یـا ربـنـایـت قـطـع شـد
ضربه‌های پشت هم کرده تو را از هم سوا؟           یا که زیر تیغ دشمن دست و پایت قطع شد
نیزه داری نیزه‌ای در پهلویت جا کرد و رفت           بعد از آن دیگر نفسهای رهایت‌ قطع شد

جـرم ‌تـو حُـب یـدالله اسـت مـثـل مـادرم

سیـنـه و بـازوی تو بشکـست مثل مادرم

بین هـمـهـمـه به لشگـر کـفّـار آمده            بر جـنگ کـوفه احـمد مخـتـار آمده

انگار این جـمالِ جمیل پیـمبر است            یا حـیـدر است اینکه به پیکـار آمده

تا نام خویش را به رجز گفت با سپاه            در جبهه پیک خوش خبر انگار آمده

نامش علی است، پس به قتالش همه به پیش            غـافـل از اینکه حـیـدر کـرّار آمـده

دوری زد و به لشگر کفار حمله بُرد            چه نعـش ها که روی هم انبار آمده

دیدند که حریف قـتـالـش نمی‌شـوند            گـفـتـنـد وقـت حـیـلـۀ پـیـکـار آمـده

در این قتال حیلۀ کوفی محاصره است            بـد فــتـنـه‌ای ز دشـمـن قــدّار آمـده

یوسف کُشان دوباره چرا چاه می‌کَنَند            انـگـار جـنـس تـازه به بـازار آمـده

دیگر نشد شجاعت خود را نشان دهد            از بس در این مـقـاتـله کـفـتـار آمده

آمـیـخـتـه زره به تن پـاره پـاره‌اش            چندین سنان و نیزه به یک کار آمده

حالا صدای اکـبر لیلا رسـد بگوش            بـابـا بـیـا کـه لـحــظـۀ دیــدار آمـده

این نعش قطعه قطعه که ببینی جوان تست            با من پیـمـبـر است به گـفـتـار آمده

کام مرا به جـام بهـشتـی کـند خنک            وقـت وصـال حـضـرت دادار آمـده

صورت نمانده تا که پدر بوسه‌ای زند            ایـنجـا صـدای خـنـدۀ حُـضّـار آمـده

بِین صدای هـلهله‌ها نـالـه‌ای رسیـد            این زینب است لطمه به رخسار آمده

برخـیـز زیـنـبم؛ که بَرَد جـسم اکـبـرم           عـبـاس بـا دو دیـدۀ خــونـبـار آمـده

چقدَر تـیر و سنـان در تن اکـبر مـانده            خنده بر روی لب این همه لشکر مانده

بین این دشت تـمـام تن او پـخـش شده            هر طرف قطعه ای از پیکر اکبر مانده

ارباً اربا شده آنگـونـه عـلی اکـبر من            که از او در همه جا نفحۀعـنـبر مانده

زانـویـم از رمـق افـتاد و زمین افتادم            کمرم تا شد از این داغ... شدم درمانده

به کـنـار بـدنش خـشک شده این بـدنم            از علی‌اکبر من یک علی‌اصغر مانده؟!

خواستم بوسه زنم بر بـدنش، آه...نشد            جای بوسه به تن این گـل پرپر مانده؟

یاد اصوات اذانش جـگـرم را سوزاند            حسرت یک نگهش بر دل مضطر مانده

به روی پـیـکـر او پیکـر من افـتـاد و            خواهرم در بر من دست به معجر مانده

کار من نیست علی را ببرم تا به حرم            زحـمـت بـردن او دوش بـرادر مـانده

خـبـر پـر زدنـش را بـرسـانـیـد حـرم            چـشـم بر راهِ پـسر دیـدۀ خواهر مانـده

رکن من رفت... چنین خم شدنم جا دارد            به خدا رفت ازین لشگـر من فـرمانده

چـقـدر سخت کـشیـدی نـفـس آخـر را            ریختی در وسط معـرکه بال و پَـر را

یـادگـار پـدر خـاک، به خـاک افـتادی            رنگ تکـرار زدی خـاطـرۀ مـادر را

تو که آیـیـنـه در آیـیـنه رسـول اللهـی            چه کسی جمع کند این همه پیغمبر را

دانه دانه شـده‌ای سیب حـرم، مثل انار            نیزه‌ای چیده و برده است غنیمت سر را

خنجر و تیغ و…عجب آینه کاری شده‌ای            قـاصـد حـادثـه آورده غـمـی دیگر را

بوده تابوت تو یک عمر به دوش پدرت            آمـده بـیـن عـبـایـش بـبــرد پـیـکـر را

هـمـۀ قـافـلـه را از نـفـس انداخـتـه‌ای            چـقـدر سخـت کـشیـدی نـفـس آخـر را